اهلِ… اهالیِ… : يک نکته‌یِ خَفَن!

6 پاسخ

1. آقای آشوری عزيز فكر می‌كنم يكی از علت‌های خفنِ اين نكته‌ی خفن اين باشد كه برخی اهالی محترم آنقدر بعضی چيزها (مثل دودـ‌وـ‌دم و بندـ‌وـ‌بست) را می‌ورزند و در چنين كارهايی آنچنان ورزيده شده‌اند كه گويی طرف در آن كار ساكن شده است!

2. درباره ي د.آ. عزيز ما*
   اين مرد پرشور، اين اكسير كتاب هاي بيگانه به زبان مادري و شخصي مان، همچنان مي تازد و كتاب ها و كلمات را از آن خويش مي كند. موي سفيد كرده و همچون ستوني استوار كه هرچه بالاتر مي رود از درون استوارتر مي شود و به ظاهر نماد يك عمر تلاش و جنگ با زندگي را اشارت مي كند.
   پرباز مي كنم و همچون تابستاني داغ و ژرف از او مي خواهم كه از پاي ننشيند كه ما اسفنجان تشنه ايم.
   (*)ما همان كودكان اين دبستان ايم.
   (**) ديني بود بايسته برگردني شايسته كه بايد ايفاد مي شد:)

3. با سلام خدمت شما. آقای آشوری عزیز، آیا نمی‌توانیم همچنانکه در گذشته داشته‌ایم؛ جمعِ “اهل” به معنای متخصص یا ماهر یا مشغول با امری را با “ان” جمع ببندیم؟ که هم مفرد “اهل و نااهل” را داشته باشیم و هم جمعِ “اهلان و نااهلان” را؟
   اهل را در کوی معنی همچو مردان دست گیر
   یار نااهلان مباش و یاد نااهلان مکن
   سنایی
   صبر با نااهل اهلان را جلاست
   صبر صافی میکند هر جا دلیست
   مولوی

4. راستی آقای آشوری عزیز، “خفن” یعنی چه؟ در لغتنامه نیافتمش. از واژه های جدید است؟
   در لغت نامه ها دنبال اش نگردید، از دوستانِ جوان تان بپرسید. زیرا این «لغت» اختراعِ آن ها ست، گویا کوتاه شده ی «خفقان» است و هر جور معنایِ ستایش آمیز یا نکوهش آمیز می دهد. من هم به شوخی آن را به کار بردم.
   زنده باشید. د. آ.

5. سلام
   باز هم بگوييد وبلاگ نويس نيستيد و از آن خوشتان نمي آيد. خوب اين كه نوشته ايد يك يادداشت وبلاگي است ديگر.

6. بی نهایت خوشحالم که ذوق و دقت شما در کاربرد زبان، بر بی ذوقی و بی دقتی ما نهیب های اینچنینی می زند.