فارسی شکر است

16 پاسخ

1. سلام استاد!
   می خواستم نظر شما رو درباره مقاله “بازدیسی زبان پارسی”
   در http://persianlanguage.ir/articles/920
   رو بدونم.
   — سپاسگزار ام که مقاله را به من شناساندید. خواندم. مقاله‌ی خوبی ست. اما در آن اشاره‌هایی
   به برخی حرف‌های من در زمینه‌ی مسائل زبانی‌مان هست که با دیدگاه‌های من همسو نیست. در باره‌ی آن مسائل سر فرصت نظرهای خود را خواهم نوشت.
   د. آ.

2. با سلام خدمت شما آقای آشوری
   من صحبت های شما را در رابطه با کنگره فلسفه در تهران خواندم و بخش هایی از بیانیه را نیز دیدم.باید بگویم از اینکه شما این بیانیه را امضا کردید متعجب شدم.
   ممکن است برخی برای مطرح شدن یا منافعی دیگر دست به این کارها بزنند اما شما که نه نیازی به شهرت دارید و نه کسی هستید که برای منفعت حقیقت را کتمان کنید!
   نگاهی به اعضا انجمن حکت بیاندازید!آیا این افراد عاملان حکومتند؟ زمان آن نرسیده که بحث های سیاسی را وارد علم و فلسفه نکنیم؟
   اگر حکومت ایران این سمینار را برگزار می کند چه بهتر!
   در شرایطی که حکومت روز به روز فشار بیشتری به علوم انسانی وارد می کند آیا رواست که ما نیز به این بدن نیمه جان حمله کنیم؟ زمانی به انجمن شاهنشاهی فلسفه مشکل داشتند.چرا که “این حتما توطئه شاه ایران است برای مشروعیت بخشیدن به خود”(درحالیکه انجمن اصلا ربطی به شاه نداشت و فرح آن را اداره می کرد و اساسا عقل شاهنشاه(!) به آنجاها قد نمی داد).بعد از انقلاب که کلا تعطیل شد.تا اینکه چند سال پیش مجددا شروع به کار کرد و حال که دوباره فعالیتهایش گسترش پیدا کرده دوباره عده ای به مخالفت برخاسته اند که این انجمن جمهوری اسلامی است. برای داشتن فلسفه باید منتظر حکومت دموکراتیک باشیم؟تاریخ پیدایش آن حکومت را می دانید؟20؟30؟100 سال دیگر؟ اصلا بزرگترین فلسفه های دنیا در دموکراسی به وجود آمده اند؟
   جناب آشوری
   من-یک دانشجوی 25 ساله ریاضی-شرم دارم که استادی چون شما را به خامی متهم کنم.ولی آخر زمان آن نرسیده که سیاستمان را از دانش و فلسفه جدا کنیم؟اگر صبر می کردید می دیدید که بسیجیان چگونه به این همایش حمله می کنند ولی اکنون نیازی به آنها نیست! خودی ها به به نابودیش راغب ترند!
   گاهی سیاسی شدن انسان را به گفتن حرف های نامربوط وادار می کند.از سیاسیون انتظاری نیست ولی از شما گفتن اینها بعید بود:
   “این کنگره‌ها، نه تأثیری در رشد فکر فلسفی دارند، نه در رشد علمی. البته این کنفرانس‌ها و سمینارها در جاهایی مهم هستند. مثلا وقتی که از طریق نهادهای اساسی علمی یا فلسفی در دانشگاه‌های درجه یک دنیا برگزار می‌شوند، یا وقتی که متفکران برجسته برای داد و ستد فکری می‌آیند. اما وقتی دولت‌ها این کنفرانس‌ها را برگزار می‌کنند، از لحاظ فکری هیچ ارزش و اهمیتی ندارند.»
   آیا ارزش علمی صحبتهای یک فیلسوف تحلیلی با میزبانش تعیین می شود؟
   فرصتی پیش آمده تا دانشجویان و اساتید فلسفه در ایران از فیلسوفان جهانی قدری بیاموزند.رواست که آنان را ازین اندک هم محروم کنیم؟
   با پوزش مجدد
   علی
   — دوست ارجمند، من با انجمنِ فلسفه هیچ دشمنی ندارم و وجود-اش را سودمند هم می‌دانم. برخی از دوستانِ دیرینه‌ی من هم آن جا کار می‌کنند که برای من محترم اند. فرق سیاست و فلسفه را هم می‌شناسم و هیچگاه هم این دو را با هم درنیامیخته ام. اما این جا، به نظر ما که این اعلامیه را امضا کرده ایم، دغل‌بازی و نمایشگری سیاسی می‌خواهد از داستان کنگره‌ی فلسفه بهره‌برداری کند، هرچند هم که نیت برگزار کنندگان اصلی چنین چیزی نبوده باشد، که به گمان من هم نبوده است. اما ما خوب می‌دانیم که بازیگری سیاسی در جهتِ بزک کردن یک نظام قدرتِ تبه‌کار و خونخوار از راه ماشینِ اهریمنی تبلیغاتِ خود چه گونه می‌تواند هر چیزی را بازیچه‌ی دست خود کند. در شرایط کنونی که همه‌چیز در کشور ما به تاراج می‌رود، از جمله علم و فرهنگ، و اهلِ علم و فرهنگ یا جای‌شان در زندان است یا در گوشه‌ی خانه یا در آوارگی و تبعید، چنین بازی‌هایی بیش از آن که به رشد علم و فرهنگ یاری برساند، در خدمتِ ماشینِ تبلیغاتِ قدرت خواهد بود.
   شما هم بدانید که از این گونه کنگره‌ها چیزی نصیبِ علم و فرهنگ نمی‌شود، اما غازه‌ای به رخساره‌ی دیو می‌مالد که ما خواسته ایم آن را پس بزنیم و چهره‌ی اصلی را نشان بدهیم. زیرا ما هم سیاست را در عمل و نظر می‌شناسیم و هم فهمی از فلسفه و امکانِ پدید آمدن و رشد آن داریم و می‌دانیم که این امکان در ایران در چنگالِ یک قدرتِ اهریمنی که نمایشِ الاهی می‌دهد، هر روز تنگ‌تر و محدودتر می‌شود و هیچ کنگره‌ای نمی‌تواند جبرانِ این غبنِ بزرگ را بکند.
   د. آ.

3. سلام دوباره استاد
   من البته دوست داشتم گرایش نویسنده رو نقد کنید.
   درمورد اشاره هایی به برخی حرف های شما هم، من تنها یک مورد یافتم که اشاره ناهمسویی نبود. مربوط بود به مصاحبه شما با آقای لقمان که فرموده بودید:
   لقمان: یکی از کارهای فرهنگستان دوم واژه سازی برپایه زبان‌های مادر زبان فارسی، ‌یعنی اوستایی، پارسیِ ‌باستان و پهلوی بود. آیا نمی‌توان این‌کار را مشابه کار زبان‌های مدرن در بهره از واژگان زبان‌های ‌یونانی و لاتینی دانست؟ همچنین نظر شما درباره واژه‌سازی برپایه‌ی زبان‌های باستانی چیست؟
   آشوری: ما‌ یک تجربه‌ی دلیرانه و درخور درنگ در این زمینه داریم. و آن کاری‌ست که آقای شمس‌الدین ادیب سلطانی در چندین متن بسیار مهم کرده است. ادیب سلطانی کوشیده است که الگوی واژه‌سازی زبان‌های اروپایی از مایه‌های ‌یونانی و لاتینی را با به کار بردنِ زبانمایه‌های فارسی میانه و باستان به زبان فارسی آورد. اما این کار، همچنان که می‌دانید، با ایستادگی سخت و حتا با پرخاش‌های فراوان رو به رو شده است.
   مشکل اساسی داستان، که ادیب سلطانی به آن توجه ندارد، این است که ما با زبان‌های فارسی میانه و باستان همان نسبت و رابطه‌ای را نداریم که اروپاییان با زبان‌های کلاسیک لاتینی و‌ یونانی داشته‌اند و دارند. برای ما آن‌ها زبان‌های مرده‌ی فراموش شده‌اند. در حقیقت، پژوهش‌های زبان‌شناسی تاریخی اروپایی در سده‌ی نوزدهم بود که ما را از وجود آن‌ها باخبر کرد، و تنها دانشورانِ زبان‌شناسی تاریخی در قلمرو زبان‌های ایرانی این زبان‌ها را می‌شناسند. حال آن‌که، زبان لاتینی تا سده‌ی هجدهم زبان نوشتاری فکر و فرهنگ و دین در اروپا بود و زبان ‌یونانی هم، با شأن و شوکت بسیار والا، به عنوان زبان علم و فرهنگ‌ یونانی باستانی، در رُنسانس پا به میدان دانشوری اروپا گذاشت. در آغاز بالیدن زبان‌های بوم-گویشی اروپا، مانند انگلیسی، فرانسه و آلمانی، می‌توان گفت که همه‌ی دانشوران این زبان‌های کلاسیک را می‌دانستند. به لاتینی می‌نوشتند و حتا می‌توانستند به آن سخن گویند. در نتیجه، برای ایشان وام‌گیری از آن زبان‌ها بسیار طبیعی و ساده بود. مانند وضعی که دانشوری سنتی ما تا ‌یک سده پیش نسبت به زبان عربی داشت. به عبارتِ دیگر، باز بودنِ زبان‌ها به رویِ هم است که امکان وام‌گیری زبانی را فراهم می‌کند. همچنان که با بسته شدن زبان فارسی به روی زبان عربی و باز شدن آن به روی فرانسه و سپس انگلیسی جهتِ وام‌گیری زبانی دیگر شد.
   — آقای برسام، می‌دانید که یک مقاله را نمی‌شود در پانویس یک کامنت نقد کرد. همان طور که نقل کرده اید، من نظر خود را در باره‌ی روشِ آقای ادیب سلطانی گفته ام. در آینده هم، شاید با گستردگی بیش‌تر به ارزیابیِ روشِ ایشان و آقای حیدری ملایری بپردازم که کارِ کارستانی در حوزه‌ی ترم‌شناسی کرده اند.
   د. آ.

4. سلام استاد
   جناب آقای پارسا در برابر Form دیس را آورده اند ولی در فرهنگ علوم انسانی هرچنددگردیسی را آورده اید ولی گویا چندان دیس را نمی پسندید. اگر این گونه نیست، آیا
   دیسیدن و دیسیده شدن را می توان در برابر to form و to be Formed آورد؟
   با سپاس
   —من با «دیس» در برابرفُرم هیچ مخالف نیستم. همچنین با ساختن فعل از آن.
   د. آ.

5. درود بر استاد ارجمندم جناب آقاي داريوش آشوري!
   چندی پیش دوستی برابرنهاده انگلیسی ضرب المثل ” هر سخن جایی و هر نكته مكانی دارد ” را از راقم این سطور پرسید و بی درنگ هم پاسخ شنید، اما مطلبي گوشزد كرد كه نگارنده را به فكر فرو برد. این رفيق اين بار ناموافق بر اين باور بود كه بيت ” با خرابات نشینان زکرامات ملاف، هر سخن جایی و هر ” نكته” مكانی دارد، روايت نادرست اما پذيرفته شعر حافظ است. دليلي كه ايشان بر آن پاي مي فشرد و به باور نگارنده شايان توجه هم بود، جاي گزيني ” نقطه ” به جاي ” نكته ” بود؛ نكته اي درخور دقت كه انگار از ديدرس بسياري از حافظ نگاران هم به دور مانده. البته در روايت ديگري از اين مصرع به جاي واژه جايي ” وقتي ” هم در پاره اي از نسخ ديده شده، اما آنچه كه نگارنده را بر آن داشت تا دواوین حافظ دم دست را از نظر بگذراند، يادكرد دو واژه كليدي ” نقطه ” و ” نكته ” بود، كه متاسفانه با وجود كوشش ها و جست– و– جوي فراوان چيزي از اين بابت نصيب نبرد و به در بسته خورد؛ شگفتا كه همه دواوین حافظ نگاران موجود، دست كم در كتابخانه نگارنده ” نكته ” را ضبط كرده بودند و نه ” نقطه “. البته در اين ميان نگارنده پيش ترك هم بده بستان هاي كلامي مبسوطي درخصوص تفاوت ميان ” مهمان ” يا ” میهمان “، به همین قیاس، ” مهمان سرا ” يا ” میهمان سرا ” ، “مهمان خانه ” يا ” میهمان خانه ” و واژه هایی از این دست با دوستان داشته، كه در اين زمينه رجوع به فرهنگ ارجمند زنده یاد دكتر محمد معین و نيز كتاب ” غلط ننويسيم ” استاد ابوالحسن نجفي ” تا حدود بسياري ” راه گشا بوده است. تا حدود بسياري از اين بابت در گيومه آورده شد تا آفتابي نشدن اصل موضوع مورد تاكيد دوباره قرار گيرد. في المثل در فرهنگ دكتر معين زیر مدخل (=درآيند) ” مهمان ” در كروشه حرف ” پ ” و ” میهمان ” هم آمده كه به نظر می آید منظور پهلوی ست، هر چند نگارنده رجاء واثق ندارد. در همین فرهنگ زیر مدخل (=درآيند) ” مهمان خانه نهادن ” چند خطی از سمك عیار آورده شده كه، ” شاه مهمانخانه نهاد یك ماه، و خلق ولایت را جمله حلوا داد، یا در زیر مدخل (=درآيند) ” مهمان خدا(ی “، نیز به همین صورت، باز از سمك عیار، كه ” عادت مطربان چنان باشد كه چون سیم خواهند گویند میرویم، تا مهمان خدای او را سیم دهد. ” افزون بر این، در زیر مدخل های (=درآيندهاي) ساخته شده از واژه ” مهمان ” متونی از وحشی بافقی، كشف الاسرار رشیدالدین میبدی و تحفه العراقین و حتی از گلستان سعدی هم آمده كه در همه آن ها واژه ” مهمان ” و نه ” میهمان ” ضبط شده است.
   اما موضوع ناروشن ديگر درست يك هفته پيش رخ داد. در يكي از سايت ها آمده بود كه واژه “ آکبند ” یک کلمه من درآوردی ست كه آباداني ها آن را باب كرده اند. از آن جا كه قدیم ها آبادان، بندر مشهوری بوده و درگاه ورودی اجناس انگلیسي و گویا روی بسته ‌هایی که در انگلیس بسته‌بندی شده بوده، می نوشته‌اند .” UK Band ” به مرور زمان اين کلمه به ” آکبند ” تغییر هویت داده است؛ چیزی که سفت بسته بندی شده است ! كاشف به عمل آمد كه «آكبند» يك واژه انگليسي – فرانسوی« Aqua ban » به معنای ضد آب است كه در سیستم حمل- و- نقل دریایی برای جلوگیری از نفوذ آب دریا به محموله های صنعتی بكار برده مي شده. اما امروزه ایرانيان، آن را به معنای ” كالای نو و دست نخورده ” بكار می برند.
   جان كلام، از آن جا كه دقت نظر و اهتمام شایسته جناب عالی در ريشه واژگان هميشه درخور ستایش بوده، و البته در حكم آخرالدوا نگارنده را بر آن داشت تا براي روشن نمايي موارد پيش گفته دست به دامان شما گردد. سپاس گذار خواهم شد اگر راهنمايي بفرماييد.
   ببخشيد كه حرفم دراز دامن شد؛ دریغم می آمد می گذشتم و نمی پرسيدم. صائب چه خوب گفته كه:
   دامن سرو بلند آسان نمی آید به دست
   سرو می پیچد به خود تا مصرعی موزون كند
   با سپاس
   سيد محمد حسيني
   در دو قدمي آرامش خليج آرام فارس
   — آقای حسینی، من هم نمی‌فهمم که چرا در آن بیت «نقطه» باید جای نکته بنشیند. این که هیچ نسخه‌ای از چنین حدسی پشتیبانی نمی‌کند، نشانه‌ی آن است که همان نکته درست است.
   اصل آکبند هم می‌باید «آکوابند» باشد که در فرانسه و انگلیسی هست، اما نه با کاربرد زیاد. معنای آن هم «جلوگیر از آب» است. میهمان هم در متن‌های کهن برابر با مهمان بسیار به کار رفته است.نگاه کنید به لغت‌نامه‌ی دهخدا.
   د. آ.

6. سلام و درود خدمت استاد آشوری
   در مورد کتاب در دست ترجمه تان “مسیحا ستیز”…
   آیا این کتاب اجازه انتشار خواهد گرفت؟
   باید اشاره کنم که کتاب “چنین گفت زرتشت” و شاید بقیه ترجمه های شما از نیچه در بازار
   بسیار کمیاب و شاید هم جمع شده است…
   .آقای سینا، چنین خبری تاکنون به من نرسیده است.— ترجمه‌ی مسیحاستیز هم هنوز به پایان نرسیده است
   د. آ.

7. با سلام.میخواستم از شما بپرسم تفاوت لیبرالیسم با سکولاریسم چیست؟چون در دانشنامه سیاسی اشاره ای به واژه سکولاریسم نکرده اید. در ضمن اگر کتاب مهم و معتبری به فارسی ذر این مورد میشناسید خواهشمندم بفرمایید. با تشکر
   —- در مورد سکولاریسم آقای شیدان وثیق پژوهش گسترده‌ای کرده است. روی اینترنت می‌توانید بیابید.
   د. آ.

8. سلام استاد
   هربار که نام شما را روی جلد یک مجله(به ویژه نگاه نو)می بینم با شوق بسیار ابتدا، شروع به خواندن مقاله ی شما می کنم و از دوست داران شما وآثارتان هستم. همانگونه که در آثار بسیاری از داستان نویسان هم نسل من می بینید چنان زبان فارسی کج – و- کوله شده که کمتر کسی رغبت می کند آثار نویسندگان جوان را مطالعه کند.ابداعات ساختاری در داستان را هم که کنار بگذاریم زبانی که به کار می برند دلنشین وزیبا نیست. من داستان می نویسم. بیست سال سن دارم..کتابخوانم و با ادبیات داستانی آشنایی درستی دارم . ولی زبان فارسی را به میزانی که بتوانم از آن به طور صحیح استفاده کنم نمی دانم.خسته شدم از دوستانی که به اسم روان نویسی زیبایی زبان را تباه می کنند و دل زده از دیگرانی که با قلمبه نویسی زبان را به سنگستان هدایت می کنند.
   استاد نازنین
   می خواهم که من را راهنمایی کنید.ابتدا کجاست؟چگونه می شود به زبانی جذاب وپاکیزه رسید؟چگونه می شود فرق بین هنجار شکنی بدون ساختار را با آفرینش یک سبک زبانی فهمید؟ کتاب معرفی کنید.
   نادیده دست شما را می بوسم.ممنون
   — دوست ارجمند، من از ایران دور ام، ولی در این سال‌ها می‌دانم که در ایران کتاب‌های فراوانی در حوزه‌ی زبان‌شناسی منتشر شده است. اما نمی‌دانم که در باره‌ی سبک هم چیزی منتشر شده است یا نه. کتاب سبک‌شناسی ملک‌الشعرای بهار شاید برای شما چیز آموزنده‌ای داشته باشد. آقای ضیاء موحد هم قرار بود کتابی در زمینه‌ی اسلوب نوشتن منتشر کند. نمی‌دانم منتشر شده است یانه.
   د. آ.

9. امروزه ديگر تنها سادگي ِگفتار به نوشتار راه نمي يابد بلكه شلختگي ِگفتار هم راهش را باز كرده. زمان ها دارند به هم مي ريزند و حروف ِربط و اضافه جا-به-جا به كار مي روند يا اصلن به كار نمي روند!
   در گفتار گذشته ي ِنقلي تنها با استرس از گذشته ي ِساده مي جدايد و بسياري هنگام نوشتن به اين موضوع بي توجه اند.
   خورده ام را مي نويسند خوردم و هنگام ِخواندن ِمتن ِخود استرس ِ ام را ناخودآگاه رعايت مي كنند و متوجه ِاشتباه نمي شوند!
   شايد دليلش آموزش ِكج و كوله ي دستور ِزبان در مدارس ِايران باشد.
   نبايد از اين نكته درگذشت كه نزديكي گفتار به نوشتار يكسره سود نيست. يا به قول ِآن مثل پهلوي:
   سودي كه از پي اش زيان بيايد را نمي توان سود پنداشت.

10. سلام جناب آشوری. امید که تن‌درست باشید.
    خواستم هم عرض ادبي بکنم و هم خدمت‌تان یادآور شوم که پیشترها وعده کرده بودید که برخی از مصاحبه‌ها و نوشته‌های قدیمی‌تان را ــــــ که اکنون دستیاب نیستند ــــــ در وب‌گاه‌تان بگذارید. به ویژه مراد من گفت‐و‐گویی بود که با اکبر گنجی انجام دادید و در کتابي هم گویا چاپ شد. خواهش می‌کنم اگر می‌شود آن مصاحبه را بر روی وب‌گاه‌تان بگذارید
    با سپاس
    —دوست ارجمند، چشم. فرصت باید پیدا کنم که بسیار کمیاب است .
    د. آ.

11. سلام و احترام حضور استاد گرامی
    دو جستار آخر و کتاب زبان ِ باز را خواندم. در این زمینه فکر می کنم ایرانیان در فرهنگ خود دچار نوعی غربت هستند. بدین شرح که: کتب مقدس مذهبیون و سنتی ها به زبانی ست که بسیاری نمی توانند آن را مستقیم بفهمند و باید به ترجمه متوسل شوند. از سوئی دیگر روشنفکران هم اگر بخواهند در یکی از شاخه های علوم انسانی درک عمیقی بیابند باز باید به سراغ یکی از زبان های مدرن اروپائی بروند.گوئی در طول تاریخ در حوزه این تمدن و زبان کار و اثر جدی تولید نشده است. تنها چیزی که باقی می ماند شعر است که در فرهنگ ما به صورت یک سنت و در طول قرن ها قرن امتداد یافته و شاید یکی از دلایل جایگاه ویژه شاعران همین هم زبانی شان با مردم بوده است.آیا این اتفاق زبان را از خاصیتی که در نظر شماست هر چه بیشتر دور نکرده است؟
    در ضمن می خواستم نظر شما را راجع به این گفته شاملو در فیلم شاملو شاعر بزرگ ازادی که چیزی نزدیک به این است بدانم: بزرگترین لطمه ای که زبان فارسی خورده از طرف همین شاعران خورده. یعنی این ها در طول سال ها هیچ نوآوری نه از نظر شعری بل که از نظر زبانی نداشتند.
    در جستار زبان ِ تجدد در جدول دوم معنی دو واژه به صورت زیر درج شده:
    indirect غیر محدود
    illimité غیر مستقیم
    که باید جابه جا شوند.
    پاینده باشید

12. سلام آقای آشوری
    بنده دانشجوی علوم سیاسی هستم و ازنوشته های شما نهایت لذت و کیف را میبرم و به دوستان و آشنایان هم توصیه میکنم که تالیفات و ترجمه های گرانبهای شما را حتما بخوانند.
    سوالی داشتم و البته گلایه
    چرا کتاب” دانشنامه سیاسی” خود را بازنویسی نمی کنید؟این کتاب ،امسال یعنی سال 1389 به چاپ هجدهم رسیده و متاسفانه آخرین اصلاحات شما بر این کتاب در سال 1364 انجام شده.
    کتاب را با شور و اشتیاق بسیار ،هفته پیش تهیه کردم و متاسفانه مشاهده کردم که آخرین ویرایش آن در سال 64 انجام شده و این موضوع در ابتدا کمی من را ناراحت و ناخرسند کرد ،هم از شما و هم از انتشارات مروارید.
    البته عذر انتشارات موجه هست که به دنبال کاسبی خود هست … .
    البته با مطالعه بیشتر کمی از این ناخرسندی کاسته شد ولی این سوال برای من پیش آمد که چرا استاد، این کتاب ارزشمند و مهم را ویرایشی دوباره نمی کند؟
    فقط میتوانم بگویم که خوانند گان این کتاب ،امروزه حتی دانش آموزان دوره راهنمایی را شامل میشود و البته این موضوع هم باعث خوشحالی هست و هم ناراحتی ، که علت ناراحتی را در بالا ذکر کردم.
    ختم کلام آنکه از شما در خواست میکنم که این کتاب ارزشمند را حتما بازنویسی کنید.
    با آرزوی سلامتی و موفقیت برای شما و خانواده محترمتان
    — آقای جمالی، ناشر کتاب هم چندین سال است که از من همین را می‌خواهد. ولی درگیری با کارهای نوشتاری و پژوهشی دیگر تاکنون نگذاشته است که این کار را بکنم. باری، اگر پس از تمام کردنِ دو-سه کار عمری باشد و حوصله‌ای، آن کتاب را هم بازبینی خواهم کرد. از توجه شما سپاسگزار ام.
    د. آ.

13. بادرود فراوان..
    متاسفم ازاینکه باسایت شما دیر آشناشدم خوشحالم از اینکه باسایت شما آشنا شدم! استاد مرا ببخشید زیرا نمیدانم واژه خوشحال را باید اول مینوشتم یا متاسف را!؟ اخه من مثل همان جوان کلاه نمدی گرفتار در هلوفدونی کنار آخوند وفکلی غربزده بوده وپس از سالها هنوز هم هستم. ازاین گرفتاریم گله زیاد دارم اما فعلاً مطلب دیگریرا میخواهم خدمت شما عرض کنم :باوجود اقامت نسبتاً طولانیم در آلمان هنوز برای خوندن کتابی به زبان آلمانی ده بار وقت بیشتر لازمدارم تا همان کتاب را به فارسی که زبان مادریم هم نیست .. اما شما دارید آثار نیچه را ترجمه میکنید البته میدانم تفاوت آدمها زیاد است ولی چون مایلم آثار نیچه را بخوانم توجهم به شما جلب شده گفتم چرا اول سلامی خدمت چنین هموطن نکنم و بعد کارخودمراهم آسانتر کرده این آثار را به فارسی بخوانم . امیدوارم پیامم را دریافت کنید وپیشا پیش تشکرم را بپذیرید

14. استادِ گرامی، داریوش ِ آشوری!
    من با جست-و-جویِ نام ِ شما در کتاب خانه یِ دانشکده یِ ادبیّاتِ دانشگاهِ تهران کتابي پیدا کردم که تا-به-حال در میانِ آثار ِ تان ندیده بودم –-به نام ِ «زمینه یِ اسلامی ِ شاعرانگی ِ تجربه یِ دینی»، نوشته یِ عزیز اسماعیل، چاپّ ِ اوّل 1378، تهران، «نشر و پژوهش ِ فرزان»— که، به قولِ عمرانِ صلاحی، با کمالِ تعجب، نام ِ داریوش ِ آشوری به عنوانِ مترجم رویِ آن آمده بود.
    از زبان نگاره، شیوه یِ نگارش، دایره یِ واژگان و مایه یِ زبانی، و حتّا نگرش ِ نویسنده به موضوع و تفسیر ِ هرمنوتیک، همه چیز، برمی آید که جلدِ کتاب درست می گوید – کار کار ِ داریوش ِ آشوری ست.
    یک نسخه از کتاب را چندي ست به امانت گرفته ام و چندباري خوانده و از آن بهره برده ام، اگرچه پرسش هایي برای-ام پیش آورده که به جایِ خود.
    آنچه می خواهم بپرسم دلیل ِ این گمنامی و کمیابی ِ کتابِ «زمینه یِ اسلامی ِ شاعرانگی…» در بازار ِ نشر و میانِ ناشران و خوانندگانِ شما ست: چرا به دستِ ناشري جز ناشرانِ همیشگی؟ آیا این نشر از کتاب را تأیید می کنید؟ چند کتاب فروشی ِ مطرح این را نداشتند، آیا قصد یا اجازه یِ بازنشر ِ آن را ندارید؟
    پایدار باشید.
    —بله، آقای “یک فردِ” گرامی. آن کتاب را من به سفارش مؤسسه‌ی مطالعات اسماعیلی در لندن ترجمه کرده ام . مطابق قرار داد، آن‌ها یک بار حق ترجمه‌ی مرا پرداخته اند و دیگر همه‌ی حقوقِ نشر این ترجمه از آنِ ایشان است. از چه‌گونگیِ رابطه‌ی نشر فرزان هم با ایشان خبر ندارم. باری، من ترجمه‌ی این کتاب را به خاطرِ حق ترجمه‌ی آن پذیرفتم. زیرا به پول‌اش نیازمند بودم. البته اگر کتاب ارزشِ ترجمه نمی‌داشت من این کار را نمی‌کردم. اما از کارهایی نیست که من با ذوقِ شخصی به دنبال آن رفته باشم.در نتیجه، پیگیرِ کارِ نشرِ آن هم نشده ام. شاید مؤسسه‌ی مطالعاتِ اسماعیلی هم قطد نشرِ آن را ندارد. امیدوار ام اگر به فکر نشرِ دو باره‌ی آن بیفتند اصلاح غلط‌های آن را فراموش نکنند.
    د. آ.

15. استاد گرامی. سلام. من هم فکر می‌کنم «ام» و «ای» و «ایم» و «اند» و «اید» مثلِ «است» فعل اند و باید جدا نوشته شوند. ولی اگر پس از لغاتِ مختوم به د، ذ، ر، ز، و ژ قرار گیرند، بهتر است الف‌شان بیفتد تا بهتر خوانده شوند، چون الفِ پس از این حروف، می‌تواند اشتباهاً آ خوانده شود. مثل «امیدوارم» به جای «امیدوار ام».
    — آقای محمدی، پیشنهاد من این است که این فعل‌ها را، به‌خلافِ رویه‌ی سنتی به عنوانِ فعلِ جمله و یک کلمه‌ی جداگانه با فاصله بنویسیم. در آن صورت آن اشکال پیش نخواهد آمد.همچنان که اکنون «است» را به صورتِ جدا می‌نویسیم.
    د. آ.

16. درود بر استاد فرهیخته جناب آقای داریوش آشوری .
    چند سال پیش مقاله ای نوشتم به نام دروازه های زبان که در مجله آموزش رشد ادب شماره 67 چاپ شد .در آن مقاله به ساخته و وارد شدن کنایه هایی پرداخته بودم که از رهگذردگرگون شدن زندگی وپدید آمدن نیازهای تازهاز سوی اهالی زبان ساخته و وارد زبان فارسی شده اند .برای نمونه : این سبک در غرب سال هاست فایلش بسته شده؛یا گوشی دادم دستش ؛یادوزاری ش هنوز نیافتاده ؛یا اوهمیشه در دقیقه نود اقدام می کندو…
    در آن مقاله بیش از 150 نمونه را هم یاد آوری کرده بودم که از میان مردم یا از لابه لای کتاب ها ومقالات جسته بودم .تازگی ها به پژوهشی دامنه دار در این باره دست زده ام و بسیاری از این گونه کنایه ها واصطلاحات را گرد آوری کرده ام که در صورتی که جناب عالی اذن فرمایید بخش کوتاهی از آنچه جسته ام برایتان خواهم فرستاد .تا آنجا که توانسته ام دستاورد این پژوهش را با استادان زبان وادبیات در شیراز در میان نها ده ام وهمه به تازه ونووبه جا بودن این پویش انگشت نهاده اند ومرا در ادامه این کار تشویق ویاری کرده اند ،اما اکنون که کار به مراحل پایانی نزدیک می شود تنها دغدغه من شکل تدوین این کار است .برای این که زیاد وقت شریفتان را نگیرم خواهشمند م به من اجازه دهید تا نمونه ای از کارم را برایتان بفرستم تا بیشتربه آنچه می گویم پی ببرید البته پیش از آن با مراجعه به سایت رشد ادب می توانید به مقاله دروازه های زبان از صمد مهماندوست دسترسی یابید،اما به پیشنهاد پسرم اصل مقاله را برایتان ایمیل می کنم.امید دارم با عنایت استادانه بر آن نظر بیفکنید ودر صورتی که خواستید دنباله ی کار را ؛یعنی آنچه پس از آن مقاله گرد آوری کرده ام خدمتتان ایمیل خواهم کرد
    — آقای مهماندوست ، کار پژوهشی‌ای که در دست دارید بی‌گمان کار ارزنده و سودمندی ست، ولی گمان نمی‌کنم که از دست من برای تدوین آن‌ها کمکی برآید. اگر با کسانی که که دست اندر کار تدوین واژه‌نامه‌ها هستند، مانند آقای دکتر علی اشرف صادقی یا دکتر حسن انوری، مشورت کنید به گمان‌ام راهنمایی‌های ارزنده‌تری به شما خواهند کرد.
    د. آ.