آقایِ مهدیِ خلجی به تازگی، در صفحه‌یِ خود در فیسبوک، نمی‌دانم، یادداشتي یا مقاله‌اي در نقدِ ترجمه‌هایِ من از نیچه نوشته ست که به نظر-ام

دو پیام‌آورِ جهانِ مدرن: ماکیاوللی و تامس مور داریوشِ آشوری [این مقاله نخستین بار در مهرنامه (شماره‌یِ ١١،١٣٩٠) نشر یافته، اما کوششِ من برایِ پروردن و

دو پیام‌آورِ جهانِ مدرن: ماکیاوللی و تامس مور       داریوشِ آشوری [این مقاله نخستین بار در مهرنامه (شماره‌یِ ١١،١٣٩٠) نشر یافته، اما کوششِ

سده‌یِ شانزدهم روزگارِ شگرفي ست که در آن چیزي به نام اروپا و تمدنِ اروپایی با قدرت و شکوهي بی‌مانند از دلِ جهانِ قرونِ وسطایی

پیوندگاهِ فلسفه و ادبیّات ویراستِ دوم این مقاله نخستین بار در جُنگِ زمان (فصل‌نامه‌ی ادبیات، فرهنگ و هنر، شماره‌ی ۳، پاییزِ ۱۳۸۸، اُسلو) منتشر شده

اين مقاله پيش از اين يک‌بار در اين وبلاگ نشر شده و اين ويرايشِ دوّمِ آن است با افزوده‌هايی. متنِ اصليِ انگليسيِ آن را در

 دست‌نوشته‌هایِ بازمانده از نیچه و کتاب‌هایِ مربوط به او در یک بنیاد (Klassik Stiftung Weimar) و کتابخانه (Herzogin Anna Amalia Bibliothek) در شهرِ وایمار در

آرامش دوستدار، که در میانِ ما از سرشناس‌ترینِ اهل فلسفه است، نام‌آوریِ خود را وامدارِ طرحِ مسأله‌ی بن‌بستِ تاریخی‌ـ‌فرهنگیِ ما در برخورد با تمدنِ مدرن