آقایِ مهدیِ خلجی به تازگی، در صفحه‌یِ خود در فیسبوک، نمی‌دانم، یادداشتي یا مقاله‌اي در نقدِ ترجمه‌هایِ من از نیچه نوشته ست که به نظر-ام

[ به جای نسخه‌ی پیشینِ این مقاله که ناروشن بود و دو صفخه افتادگی نیر داشت، نسخه‌ی پاکیزه‌ی تازه‌اي گذاشته ام.] مقاله‌اي که در زیر می‌آید سی

مقاله‌اي که در پاسخِ به خرده‌گیری‌هایِ سید جوادِ طباطبایی بر ترجمه‌یِ من از شهریارِ ماکیاوللی منتشر شد (مهرنامه، شماره‌ی ۱۴، مرداد ۱۳۹۰)، گویا چنان ضربه‌یِ

بحثي که در باره‌یِ دو ترکیبِ «اخته‌زهار» و «هخته‌زهار» در شاه‌نامه در وبلاگِ جستار در شش بخش پی‌گیری شد، در اصل دنباله‌یِ یک پیشامد بود.

گفت-و-گو با داریوش آشوری این سلسله گفت-و-گوها به پیشنهادِ محمدرضا نیکفر، در جایگاهِ سرپرستِ بخشِ «اندیشه» در سایتِ رادیو زمانه، در ماه‌هایِ پایانیِ سال ۲٠۱٠

داستانِ کشاکش و چرخشِ زبانی در عصرِ تجدّد (نسخه‌ی پی‌دی‌اف اين مقاله را از این‌جا پیاده کنيد) «فارسی شکر است»، به قلمِ محمدعلیِ جمال‌زاده، گویا

(نسخه‌ی پی‌دی‌اف این مقاله را از اين‌جا پياده کنيد). با باز شدنِ پایِ قدرت‌هایِ اروپایی به سرزمین‌هایِ آسیایی، از جمله «ممالکِ محروسه‌یِ ایران»، از نیمه‌یِ

در میانِ تمامیِ کساني که از ایران به فرنگ رفته و در رشته‌اي از رشته‌هایِ علمِ مدرن دانش آموخته اند، مصاحب یکی از استثنائی‌ترین چهره‌هاست.